Kucaklayan Bukleler Aşk Kimliğimi Nasıl Şekillendirdi?

Kıvırcık saçlı ve etrafımdakilerden çok daha hızlı gelişen bir vücutla bir kız okuluna gitmek tam bir felaket tarifiydi. 13 yaşımdayken annem beni buklelerimi düzeltmeye başlamam için teşvik etti, bu da bakım için haftalık salon gezilerine ve ardından bu düzlüğü korumaya adanmış yedi günle sonuçlandı. Islatamadım. Terletemedim. Gün boyunca saçlarımı toplayamıyordum ya da çok fazla uyuyamıyordum. Buklelerim zayıf noktamdı ve evcilleştirilmeden nasıl göründüklerini kimsenin görmesine izin vermiyordum. O zamanlar, dünyanın geri kalanının beni olmak istediğimi düşündüğüm kişi olarak görmesini tercih ettim: Kafeteryada kendi TV şovlarının ana karakterleriymiş gibi zıplayan sarışın, sıska kızların bir yansıması. Kendimi çok büyük hissettim ve dünyanın geri kalanının da beni çok fazla bulduğunu varsaydım. Bu yüzden kendimi daha küçük ve daha düz yaptım.

Sonra üniversiteye gittim ve iki şey oldu. Birinci yıl, izlemeye başladım Seks ve Şehirve Carrie Bradshaw’ın buklelerini onun kimliğinin bir parçası olarak takdir etmeye başladım (artı, o bir yazardı, olmayı çok istediğim bir şeydi) – henüz kendi saçımla tam olarak o noktaya gelmemiş olsam bile. Sonra ikinci sınıfta eşcinsel olduğumu keşfettim. Dışarı çıkmanın benim için oldukça sorunsuz bir süreç olduğu için minnettarım (ve neyse ki temelde “Gökkuşağını sınıfa getirmeyi unutma!” diye bağıran bir üniversiteye gittim) ve geriye dönüp baktığımda, çok mantıklı geliyor bu, buklelerimle ilişkimin değişmeye başladığı zamandı. Bir gerçeği açığa çıkarmak, diğerine alışmama yardımcı oluyordu ve doğal saçımı kullanırken kendimi daha rahat hissetmeye başladım. Tam orada değildim ama yaklaşıyordum.

İlgili Öyküler

Mezun olduğumda saçlarım kısa kesilmiş ve tepeden kıvrılmıştı (ki bu, evet, beni daha çok babama benzetiyordu). Kimliğime tamamen adım atmam daha birkaç yıl alacaktı, ancak vücudumu nasıl giydireceğimi ve daha büyük göğüsler ve daha geniş kalçalarla nasıl rahat edeceğimi bulmaya çalışırken, kim olduğumun ne anlama geldiğini denedim. Buklelerimi evcilleştirmek için daha az zaman ayırmak, iç gözlem, yazmak, kitap okumak ve dışarı çıkmak için daha fazla zaman demekti. Saçımla savaşmak yerine, kişiliğimin parçalarını açığa çıkarmanın yollarını aramaya başladım: Birkaç dövme yaptırdım, kıkırdağımı deldirdim, parlak renkler giydim ve hatta saçımı kızıla boyadım. En çok satan kitabında, evcilleşmemiş, Glennon Doyle şöyle yazıyor: “Bir kadın sonunda dünyayı memnun etmenin imkansız olduğunu öğrendiğinde, kendini nasıl memnun edeceğini öğrenmekte özgür olur.” Ve bu kesinlikle benim için geçerliydi.

2020 sokağa çıkma yasağı sırasında stilistlerinden uzaklaşmak zorunda kalan pek çok insan gibi, karantinada saçlarımla ilişkim bir kez daha değişti. Durgunluk aylarında saçlarım uzadı ve at kuyruğu yapmak gibi küçük kilometre taşlarını kutladım. Sadece bir kez kendim kestim ama her şey farklı hissettirdi – sanki saçımı kesmenin kendimden uzaklaşmanın bir yolu olduğunu anlamış gibiydim ve bir zamanlar bir ritüel olan şeyi şimdi gerçekleştirmek başka birininkini deniyormuşum gibi hissettiriyordu. kimliğimi bulmama yardım etmesi umuduyla.

Şimdi, partnerim (kıvırcık bir kız arkadaşım) bana sık sık saçımı ne kadar sevdiğini söylüyor ve kalın, vahşi ve (bazı günlerde) asi doğasına yaslandığım için kendimi güzel hissettirmeyi asla başaramıyor. Son birkaç aydır onu büyütüyorum, beni duvardan yukarı sürmeden veya saatlerce duşta dolaşmayı gerektirmeden onu ne kadar süre tutabileceğimi görmeye çalışıyorum. Ve süreç boyunca saçlarım kişiliğimin bir uzantısı haline geldi: canlı, cesur ve kabarık. Yıllarca herkes gibi görünmeye çalıştıktan sonra sonunda kendime benziyorum. Ve tam olarak olmak istediğim kişiyim.